Poëzie bij De wereld draait door
Afgelopen maandag voerden Adriaan van Dis en Arie Boomsma bij DWDD een soort battle door het voordragen van doodspoëzie, naar aanleiding van het verschijnen van Boomsma’s bloemlezing van onsterfelijke doodsgedichten. Isa Hoes zal met haar Gedichten die vrouwen aan het huilen maken wel bij Pauw gaan zitten. Moet je —zoals Van Dis zachtjes zei— déze vorm van popularisering van poëzie toejuichen? Ze zeggen dat je van softdrugs vanzelf naar harddrugs gaat, maar geldt dat ook voor de dichtkunst? Of is dat niet belangrijk?
Ik heb ernstige bedenkingen bij de Van Nieuwkerking van de cultuur, maar vooral van het cliëntilisme dat het programma heeft weten te realiseren. Aanschuiven betekent je verkoopcijfers oppompen en dus schik je je in het format dat zegt dat cultuur gelijk is aan voetbal, voorgezet met andere middelen.
Maar dat is MIJN mening. Misschien IS cultuur inderdaad voetbal voortgezet met andere middelen. En zo IS het leven misschien inderdaad een reis, met het aandoen van zo interessant mogelijke bestemmingen als doel en IS het einddoel *** DE DOOD *** het laatse item van je bucketlis en niet meer het omvallen van de emmer.
DWDD lanceerde Boomsma’s boek Ik weet niet welke weg je neemt op een gewiekste indirecte manier. Het ging over de lifestylevraag Hoe wil je begraven worden? (‘Adriaan, jij hebt dat als oude man natuurlijk al geregeld’).’ en door een wedstrijdje voorlezen met gedichten van de categorie kleinkunst.
