Pure beschrijvingspoëzie

[metaslider id=2612]

Een van de meest extreme vormen van minimale poëzie bestaat uit pure beschrijvingen, zonder de bedoeling om de lezer te imponeren en met minimale stijlmiddelen. Het ‘poëtische’ bestaat eruit dat de lezer de beschrijving leest en zich een beeld vormt. Dat is alles. Het zijn de waterlelies van Monet maar dan met waterlelies die zich in je geest vormen na confrontatie met een handvol woorden. Het is neuropoëzie. En toch heeft het genre moeite om echt van de grond te komen.

Misschien denken dichters dat er niet veel eer aan te behalen is. In principe kan iedereen een beschrijvende tekst samenstellen.