‘Wie heeft er geen misdaad op zijn geweten?’, vroeg de baron d’Ormesan, ‘Zelf ben ik opgehouden om ze te tellen. Sommige die ik heb gepleegd hebben mij behoorlijk wat geld opgeleverd. En dat ik nu geen miljonair ben, is meer te wijten aan mijn passies dan aan mijn scrupules.’
Ik had Dormesan, een van mijn oude klasgenoten, al vijftien jaar niet meer gezien. Ik wist alleen dat hij –nadat hij een aanzienlijk fortuin opgebouwd en over de balk gesmeten had– in Parijs rondleidingen gaf aan buitenlanders. Op een dag kwam ik hem tegen, vlak voor een van de grootste hotels aan de boulevards. Traag kauwend op een sigaar wachtte hij geduldig op klanten.
