Metafoor als misdaad: wat is concrete poëzie?
Wie bloemlezingen met visuele poëzie verzamelt, kon er dit jaar weer een paar aan zijn plankje toevoegen. Een ervan is The New Concrete, dat een overzicht geeft van wat er momenteel op het gebied van concrete poëzie plaatsvindt. Met andere woorden: concrete poëzie is geen mode uit de vorige eeuw, maar leeft in het digitale tijdperk!
Redacteuren Victoria Beam en Chris McCabe, lichten het boek toe op een WordPress-site, met onder andere de indrukwekkende line-up van kunstenaars die aan bod komen. Wat is concrete poëzie anno nu en hoe verhoudt het zich tot het oude werk? In het plaatje een van de ‘definities‘, gegeven door Anatol Knotek.
De term concrete poëzie is een variant op concrete kunst, de zuivere abstracte kunst waar Theo van Doesburg zich voor inzette. Zie het manifest op de Wiki-pagina: concrete kunst verwijst alleen naar zich zelf en ‘verbeeldt’ dus niets. De concrete dichters wilde eenzelfde vergelijkbare zuiverheid met woorden bereiken. Dit resulteerde beeldende woordkunst in de vorm van woordconstellaties. Pionier Eugen Gomringer:
The visible form of concrete poetry is identical to its structure, as is the case with architecture
Het spook van doorgeslagen serieusheid
Concrete poëzie komt dus voor uit het modernisme en net als andere modernistische vormen dreigt het gevaar van de saaiheid.
