Ze liepen bij Chancesse naar binnen. Zij zat wijdbeens haar rozenhoedje te bidden. Haar tieten leken als een lawine in haar hemd naar beneden te storten. In een hoek zat de dichter Guyame tegen zichzelf te praten achter zijn glaasje peket. Bij binnenkomst groetten de jongelui: ‘Bonjou vos deusses!’
Apollinaire schreef aan zijn verloofde Madeleine dat hij dit gedicht een van zijn beste sinds Alcools vond. Het is tegelijkertijd een gedicht dat verschillende van zijn generatiegenoten veel te ver vonden gaan.
Het zijn de Ardennenweken en we vertalen Guillaume Apollinaires korte verhaal ‘Que vlo-ve?’ als minifeuilleton. Vandaag deel 2.
Een amuse voor de Ardennenweken: de eerste aflevering van ons feuilleton van Que vlo-ve?.
1909 is een van Apollinaires meest toegankelijke gedichten uit Alcools. Het geeft uiting aan een fin de sièclejaar in Parijs waarin de luxe van de bovenklasse samenging met een explosieve groei tot industriële metropool. Er waren in een paar decennia een miljoen inwoners bijgekomen in de stad.
‘Wie heeft er geen misdaad op zijn geweten?’, vroeg de baron d’Ormesan, ‘Zelf ben ik opgehouden om ze te tellen. Sommige die ik heb gepleegd hebben mij behoorlijk wat geld opgeleverd. En dat ik nu geen miljonair ben, is meer te wijten aan mijn passies dan aan mijn scrupules.’
